Zdecydowana większość produktów dostępnych na rynku zawierająca w swoim składzie noopept jest w postaci kapsułek lub tabletek.
Jedyną alternatywą dla tych form jest postać proszku, którą I tak większość użytkowników prawdopodobnie we własnym zakresie kapsułkuje z uwagi na charakterystyczny smak jaki posiada ta substancja. Czy aby na pewno taki sposób przyjmowania jest najbardziej korzystny I ekonomiczny z punktu widzenia przyswajalności? W tym artykule spróbujemy odpowiedzieć na to pytanie.
Aminokwasy, peptydy, białka
Formy białkowe w suplementacji są dość problematycznymi substancjami jeżeli chodzi o sposób ich przyjmowania. Dzieje się tak dlatego, gdyż wskutek dużego rozmiaru czasteczkowego przenikalność do układu krwionośnego jest znikoma a podczas podania oralnego polipeptydy ulegają hydrolizie pod wpływem enzymów trawiennych i wskutek pH śrowiska w żołądku. W ten sposób co prawda powstałe cząsteczki są zdolne do przenikania do układu krwionośnego i nastepnie do penetrowania bariery krew-mózg, jednak równocześnie zostają utracone właściwości pierwotnego związku i wchłaniane są tylko jego części pozbawione kluczowych cech. Dodatkową przeszkodą jest wątrobowy mechanizm “pierwszego przejścia”, o którym nieco więcej w dalszej części tekstu.

Mniejsze peptydy oraz pojedyncze aminokwasy mogą być wchłaniane w szybszym tempie i o wiele łatwiej niż polipeptydy. Następnie związki ulegają metabolizowaniu przez enzymy w przewodzie pokarmowych oraz wątrobie. Pewien procent formy niezmetabolizowanej krąży jednak w krwioobiegu, dokąd dostaje się z przewodu pokarmowego. Im mniejsza cząsteczka tym więcej znajdzie się jej w krwioobiegu. Należy jednak pamiętać, że istnieją różne mechanizmy oraz enzymy które decydują o tym, ile danej substancji będzie absorbowanej, aczkolwiek główna zasada jest taka że im mniejsza cząsteczka tym większy jej stopień absorpcji. W przypadku polipetydów, aby uzyskać oczekiwany efekt muszą być one podane dożylnie (jak w przypadku Cerebrolizyny). Alternatywą dla form heptapeptydowych (składających się z 7 aminokwasów) tj. Semax czy Selank i ich pochodnych jest roztwór w sprayu do administracji donosowej.
A co z Noopeptem?
Noopept jest modyfikowanym dipeptydem (związkiem składającym się z dwóch aminokwasów). Taka budowa sprawia, ze jest on łatwiej absorbowany w przewodzie pokarmowym. Część związku, która nie zostanie zaabsorbowana do krwioobiegu zostanie poddana metabolizmowi w wątrobie. Jednak nie wpłynie to na działanie noopeptu, który już przekroczył barierę krew-mózg.
Substancja ta sama w sobie nie jest aktywna biologicznie, a więc jest prekursorem, którego metabolity wykazują działanie na organizm. Badania farmakokinetyczne wskazują, że jego administracja powoduje wzrost endogennego związku nootropowego występującym w tkance mózgowej o nazwie cykloproliloglicyna i to właśnie jej przypisuje się prokognitywny efekt tego dipeptydu. To by tłumaczyło dlaczego pomimo tego, że po dość krótkim czasie nie jest możliwa jego detekcja w osoczu, zmiany w funkcji fal mózgowych są widoczne do 70 minut a efekty są odczuwalne nawet do 4 h od zażycia. Innymi jego metabolitami są fenyloacetyloprolina oraz kwas fenylooctowy a sam Noopept nie jest kumulowany w organizmie.
Skoro tak łatwo jest wchłaniany w układzie pokarmowym to w czym problem?

Twarde dowody
Istnieje publikacja naukowa, która dokładnie ukazuje różnice w biodostępności Noopeptu w zależności od drogi administracji i formy w jakiej została podana.
Badanie przeprowadzano na szczurach, którym podawano dożylnie dawki 5mg/kg oraz dwie formy oralnie – w prostej i w tabletkach w ilości 70mg/kg oraz na królikach w dawkach dożylnych – 10 mg/kg oraz oralnych po 50mg/kg. Następnie badanym zwierzętom pobrano próbki krwi w czasie 5, 10, 20, 30, 45, 60 i 90 minut od podania. Farmakokinetykę określono na podstawie szeregu parametrów m.in stężenie maksymalne (Cmax), czas potrzebny do osiągnięcia stężenia maksymalnego (Tmax), średni czas wchłaniania (MAT), czas połowicznego rozpadu (T1/2), stałą szybkości eliminacji (Kel). Wartoscią charakteryzującą szybkośc wchłaniania substancji i jej absolutną biodostępność jest stosunek maksymalnego stężenia do pola pod krzywą farmakokinetyczną (CmaxAUC0).

Wykres 1 ukazuje krzywe kinetyczne koncentracji noopeptu w osoczu po podaniu dożylnym oraz oralnym formy prostej i w tabletkach u szczurów. Jak mozna zauważyć, stężenie noopeptu w osoczu gwałtownie spada na przestrzeni pierwszych 25 minut i takim oto sposobem nie można wykryć jego niezmienionej formy po 30 minutach od podania. Pierwsze co rzuca się w oczy to znacząca różnica w czasie po jakim występuje maksymalne stężenie w osoczu oraz wartość tego stężenia odnośnie podania dożylnego oraz oralnego. Najmniejsze stężenie i najniższą absorbcję wykazała forma w tabletkach.
Wykres 2 ukazuje te same krzywe kinetyczne w przypadku podania dla królików. Znowu widać najszybsze zanikanie formy niezmienionej w osoczu w przypadku podania dożylnego, której to nie można wykryć już po ok. 28 minutach. W przypadku podania oralnego formy prostej i w tabletkach czas się wydłużył względem badania na szczurach do odpowiednio 75 minut i 90 minut. Formy oralne najwyższe stężenia osiągnęły odpowiednio po 30 minutach dla formy prostej oraz 45 minutach dla formy w tabletkach.
Wnioski jakie można przeczytać w publikacji są następujące: występuje różnica w stężeniu maksymalnym i czasie absorpcji formy prostej i w tabletkach na niekorzyść tej drugiej. Wynika to głównie z formy oraz dodatków w składzie tabletek. Jeżeli chodzi o porównanie podania dożylnego do oralnego, to o ile główne parametry charakteryzujące proces eliminacji są praktycznie takie same, to już bezwględna bioprzyswajalność w formie oralnej różni się ogromnie i wynosi tylko 9,33 +- 1.30% przyswajalności dożylnej, co wskazuje na decydujący wpływ efektu “pierwszego przejścia” podczas podania oralnego i pokonania drogi przez układ pokarmowy – żołądek -> jelita -> wątroba, gdzie jego stężenie znacząco spada zanim osiągnie cel. Dodatkowo króliki w porównaniu do szczurów charakteryzowały się wolniejszą absorpcją formy prostej podanej oralnie co manifestowało się niemal dwukrotnym wzrostem średniego czasu retencji i spadku szybkość wchłaniania substancji. U ludzi ta różnica będzie jeszcze bardziej znacząca.

Ale co z podaniem podjęzykowym?
W administracji podjęzykowej nie ma efektu “pierwszego przejścia”, substancja dyfunduje do sieci naczyń włosowatych i wchodzi bezpośrednio do układu krążenia pomijając skrajne środowisko układu trawienia i układ krążenia wrotnego (tak problematycznego w przypadku Noopeptu). Dodatkowo, gdy jest rozpuszczona w odpowiednim medium, które ułatwia wchłanianie, oraz gdy jest trzymana odpowiednio długo pod językiem, mamy zapewnioną bardzo wysoką bioprzyswajalność i niemal natychmiastowe działanie. A o to nam właśnie chodzi!

Różnice w profilu działania przy różnych drogach administracji
Istnieje wiele przesłanek na temat różnicy w działaniu Noopeptu w zależności od drogi podania. W przypadku administracji oralnej wielu użytkowników relacjonuje przewagę działania przeciwlękowego, podczas gdy podanie podjęzykowe charakteryzuje się silnym działaniem nootropowym. Brak jednak na ten temat jednoznacznych badań naukowych.

Noopept Neurofluid®
Noopept Neurofluid® to roztwór zawierający Noopept (10mg/0.5ml) o bardzo wysokiej bioprzyswajalności i wygodnym użytkowaniu. Buteleczka wyposażona jest w zakraplacz (0.5ml) dzieki czemu możliwe jest dokładne odmierzanie. To absolutna nowość na rynku europejskim. Noopept Neurofluid® znajdziesz w naszym sklepie pod tym linkiem.

Teksty źródłowe
- S. S. Boiko,1 V. P. Zherdev,1 T. A. Gudasheva,1 R. U. Ostrovskaya,1 S. A. Korotkov,1 and O. Yu. Kravtsova1 – “MOLECULAR-BIOLOGICAL PROBLEMS OF DRUG DESIGN AND MECHANISM OF DRUG ACTION – BIOACCESSIBILITY OF THE NEW DIPEPTIDE NOOTROPIC DRUG NOOPEPT”; Pharmaceutical Chemistry Journal, Vol. 38, No. 12, 2004
- R. U. Ostrovskaya, V. P. Zherdev, S. A. Korotkov, T. A. Gudasheva, T. A. Voronina, S. B. Seredenin – “Pharmacokinetics of new nootropic acylprolyldipeptide and its penetration across the blood-brain barrier after oral administration”, S. S. Boiko Affiliated with Laboratory of Pharmacokinetics, Institute of Pharmacology, Russian Academy of Medical Sciences
- Ostrovskaya RU, Mirsoev TK, Romanova GA, Gudasheva TA, Kravchenko EV, Trofimov CC, Voronina TA, Seredenin SB (2001). “Proline-containing dipeptide GVS-111 retains nootropic activity after oral administration”. Bulletin of Experimental Biology and Medicine 132 (4): 959–962.
- Gudasheva TA, Boyko SS, Ostrovskaya RU, Voronina TA, Akparov VK, Trofimov SS, Rozantsev GG, Skoldinov AP, Zherdev VP, Seredenin SB (1997). “The major metabolite of dipeptide piracetam analogue GVS-111 in rat brain and its similarity to endogenous neuropeptide cyclo-L-prolylglycine”. European Journal of Drug Metabolism and Pharmacokinetics 22 (3): 245–252.
- Gudasheva TA1, Konstantinopol’skii MA, Ostrovskaya RU, Seredenin SB.”Anxiolytic activity of endogenous nootropic dipeptide cycloprolylglycine in elevated plus-maze test.”Bull Exp Biol Med. 2001 May;131(5):464-6.
- Ostrovskaia RU, Gudasheva TA, Voronina TA, Seredenin SB. “The original novel nootropic and neuroprotective agent noopept”. Eksperimental’naia i Klinicheskaia Farmakologiia [2002, 65(5):66-72]
- Kovalenko LP1, Shipaeva EV, Alekseeva SV, Pronin AV, Durnev AD, Gudasheva TA, Ostrovskaja RU, Seredenin SB.”Immunopharmacological properties of noopept.” Bull Exp Biol Med. 2007 Jul;144(1):49-52.
- Gudasheva TA, et al The major metabolite of dipeptide piracetam analogue GVS-111 in rat brain and its similarity to endogenous neuropeptide cyclo-L-prolylglycine . Eur J Drug Metab Pharmacokinet. (1997)
- Boĭko SS, Korotkov SA, Zherdev VP, Gudasheva TA, Ostrovskaia RU, Voronina TA. “Interspecies differences of noopept pharmacokinetics”. Eksperimental’naia i Klinicheskaia Farmakologiia [2004, 67(1):40-43]
- http://www.wikilectures.eu/index.php/Routes_of_drug_administration,_first-pass_effect